Toen mijn twee zussen, toen ze nog blij waren en vol verwachtingen, ons ontmoeten zagen ze als het einde van hun armzalig bestaan. We zouden voor hun de verlossing betekenen waar ze al jaren op hadden zitten wachten. Deze hoop werd in stand gehouden en groter gemaakt door de man die als contactpersoon fungeerde tussen Rwanda en Europa. Wij zouden hen rijk maken.
Vanaf de eerste minuut werd het pad naar het hoogtepunt van ons bezoek minutieus voorbereid, namelijk de geldvraag.
Alle levensverhalen en ervaringen werden op tafel gelegd, het hele dorp rukte uit om ons ook te ontmoeten voor een beter leven.
We hebben gezongen, gedanst en er werd zelfs een geit geslacht voor het hele dorp. (alles moesten we wel zelf betalen)
We werden inderdaad behandeld als de verlossers. Ik kwam voor mijn zussen, voor het familiegevoel, opnieuw leren kennen en iets proeven van hun huidig bestaan en manier van leven. Maar ook om iets te vertellen over onze levens.
Op dag 4 kwamen de werkelijke intenties naar boven. We waren nu volledig geïnformeerd en bekend met hun huidige bestaan en hun problemen en nu kwam het hoofddoel van onze komst naar voren. 1 voor 1 legden ze hun toekomstdroom op tafel en vroegen ze ons geld. Geld, geld, geld. Geld is een gedachte die alle problemen in hun ogen zou oplossen. Helaas is de werkelijkheid anders.
Ik kon 2 dingen doen: kijken hoe ik het voor elkaar kan krijgen om het geld bij elkaar te krijgen en alles betalen, of iets doen aan hun passieve houding t.a.v. geld.
Ik heb gekozen voor het laatste, hoe moeilijk het ook voelt. Geld is niet enkel om uit te geven, maar een middel om meer geld te maken. Om dit besef te ontwikkelen is het noodzakelijk dat de mensen actief worden zichzelf te helpen en dat wij, in dat proces steun en hulp kunnen bieden naar een betere toekomst. Afwachten tot je geholpen wordt is geen optie. We hebben dus geen geld gegeven.
Deze boodschap kwam hard aan, tot tranen toe, want hoe gaan ze deze boodschap terugbrengen naar hun dorp waar hoopvol werd gewacht op het geld voor een betere toekomst. De schaamte is enorm. Totaal onbegrijpelijk voor mijn zussen en hun kinderen. In Europa is er een overvloed aan geld, denkt men en dus als er een familielid uit Europa naar Rwanda komt is dat het grote geschenk dat ze altijd meebrengen.
Ik vind dat dit moet stoppen.
Dit is enkel korte termijnoplossing die de mensen in Rwanda niet structureel verder brengt in de toekomst. Geven van geld geeft geen ontwikkeling maar betaalt alleen schulden en creëert afhankelijkheid.
Wat we wel hebben gedaan voor de kinderen (18+) is een uitdaging bedacht. Ieder kreeg 15.000 Rfr, niet om uit te geven maar om dit bedrag te laten groeien. Dit in de vorm van een spel om hun mindset en focus te veranderen en te prikkelen.
Onze algemene indruk van Rwanda is helaas anders dan het beeld dat in de wereld wordt getoond. We hebben Rwanda gezien, het welvarende gedeelte, maar ook het arme gedeelte tot in de huisjes van de mensen wat eigenlijk alleen 4 muren heeft met een minuscuul matje op de grond, verder helemaal niets. Toekomst mogelijkheden is enkel voor de happy few, totale controle vanuit de overheid waardoor grote groepen mensen, niet verkozen, bestaan loos blijven.
Vanaf de eerste minuut werd het pad naar het hoogtepunt van ons bezoek minutieus voorbereid, namelijk de geldvraag.
Alle levensverhalen en ervaringen werden op tafel gelegd, het hele dorp rukte uit om ons ook te ontmoeten voor een beter leven.
We hebben gezongen, gedanst en er werd zelfs een geit geslacht voor het hele dorp. (alles moesten we wel zelf betalen)
We werden inderdaad behandeld als de verlossers. Ik kwam voor mijn zussen, voor het familiegevoel, opnieuw leren kennen en iets proeven van hun huidig bestaan en manier van leven. Maar ook om iets te vertellen over onze levens.
Op dag 4 kwamen de werkelijke intenties naar boven. We waren nu volledig geïnformeerd en bekend met hun huidige bestaan en hun problemen en nu kwam het hoofddoel van onze komst naar voren. 1 voor 1 legden ze hun toekomstdroom op tafel en vroegen ze ons geld. Geld, geld, geld. Geld is een gedachte die alle problemen in hun ogen zou oplossen. Helaas is de werkelijkheid anders.
Ik kon 2 dingen doen: kijken hoe ik het voor elkaar kan krijgen om het geld bij elkaar te krijgen en alles betalen, of iets doen aan hun passieve houding t.a.v. geld.
Ik heb gekozen voor het laatste, hoe moeilijk het ook voelt. Geld is niet enkel om uit te geven, maar een middel om meer geld te maken. Om dit besef te ontwikkelen is het noodzakelijk dat de mensen actief worden zichzelf te helpen en dat wij, in dat proces steun en hulp kunnen bieden naar een betere toekomst. Afwachten tot je geholpen wordt is geen optie. We hebben dus geen geld gegeven.
Deze boodschap kwam hard aan, tot tranen toe, want hoe gaan ze deze boodschap terugbrengen naar hun dorp waar hoopvol werd gewacht op het geld voor een betere toekomst. De schaamte is enorm. Totaal onbegrijpelijk voor mijn zussen en hun kinderen. In Europa is er een overvloed aan geld, denkt men en dus als er een familielid uit Europa naar Rwanda komt is dat het grote geschenk dat ze altijd meebrengen.
Ik vind dat dit moet stoppen.
Dit is enkel korte termijnoplossing die de mensen in Rwanda niet structureel verder brengt in de toekomst. Geven van geld geeft geen ontwikkeling maar betaalt alleen schulden en creëert afhankelijkheid.
Wat we wel hebben gedaan voor de kinderen (18+) is een uitdaging bedacht. Ieder kreeg 15.000 Rfr, niet om uit te geven maar om dit bedrag te laten groeien. Dit in de vorm van een spel om hun mindset en focus te veranderen en te prikkelen.
Onze algemene indruk van Rwanda is helaas anders dan het beeld dat in de wereld wordt getoond. We hebben Rwanda gezien, het welvarende gedeelte, maar ook het arme gedeelte tot in de huisjes van de mensen wat eigenlijk alleen 4 muren heeft met een minuscuul matje op de grond, verder helemaal niets. Toekomst mogelijkheden is enkel voor de happy few, totale controle vanuit de overheid waardoor grote groepen mensen, niet verkozen, bestaan loos blijven.
