Ik heb een verhaal te vertellen. Dat vertellen doe ik om verschillende redenen.
Belangrijkste reden is dat ik taboe wil doorbreken over de dingen die mij zijn overkomen.
Ik ben niet de eerste die deze dingen mee heeft gemaakt, maar velen zwijgen het weg. Wanneer je na jaren moed verzamelen er toch over wil praten zeggen mensen, joh dat is al zolang geleden. Of nemen het op voor de dader. Of praten je een schuldgevoel aan dat je rekening moet houden met de familie ect. De dingen die mij zijn overkomen: ontvoering, verkrachting, fysieke en psychische mishandeling
Dat zwijgen heb ik ook lang gedaan. Te lang weet ik nu. Mezelf schuld geven ook en mijn daders in bescherming nemen ook trouwens. Ik nam mensen in bescherming die nooit mijn veiligheid in bescherming hebben genomen.
Maar gelukkig, na jaren vond ik de moed om mijn verhaal te vertellen. Vocht me een weg naar boven.
Ik vertelde mijn verhaal aan hulpverleners, aan vrienden en mensen dicht bij me en later op sociaal media.
Niet omdat ik trots ben op het gebeuren, maar omdat ik zoekende was naar lotgenoten en medestanders. Ik merkte dat mijn verhaal veel stof deed opwaaien. Velen herkende inderdaad mijn verhaal of een gelijkaardige situatie uit hun eigen leven. Zij spraken er niet over. Het was vooral anoniem wat men me schreef dat zij dit ook hadden meegemaakt en tot de dag van vandaag daar last van hebben in hun leven. Het valt hen zwaar om het geluk weer te vinden. Schaamte, eenzaamheid en schuldgevoel wegen zwaar.
Ik heb mijn geluk weer gevonden. Wil niet meer dood of verdwijnen van deze wereldbol. Ben ik zo gelukkig dat ik nooit last heb van flashbacks of nachtmerries? Zeker niet, op moeilijke momenten, kan het verleden me inhalen en mij weer in een slachtofferrol duwen. Als dat gebeurt dan voel ik me eenzaam en ontroostbaar verdrietig
Maar hoe hervind ik dan mijn geluk terug, hoe komt het dat ik weer daarna door kan?
Het is een proces waarin ik op zoek ging naar wat er voor mij duurzaam zou werken om er weer bovenop te komen. Probeer het eens uit, snap je niet hoe? Stuur me een berichtje.
Halverwege 2021 ontdekte ik een terugkerend patroon als ik tegen dingen aanliep vanuit mijn verleden. Later ben ik gaan experimenteren met de situaties uit het heden. Met als doel mezelf zo snel mogelijk weer op de rit te krijgen. De oplossing presenteerde zich in 5 symbolen die ik eerder in 2015 tekende om mijn kinderen dingen uit te leggen over Rwanda en mijn adoptieleven.
Dit zijn de 5 stappen die helpend zijn om je veerkracht te hervinden.
1 Wat is het probleem, durf het onnoembare te noemen voor jezelf, geef het erkenning.
2 Wat is mijn grens, heb ik deze aangeven, kan ik deze nog aangeven (durf jezelf kritisch te bevragen), wat is mijn aandeel (let op dat je jezelf geen schuldgevoel gaat aanpraten of jezelf in een slachtofferrol gaat duwen) kijk naar de feiten.
3 Wat drijft mij, weet je waar jij blij van wordt, wat zorgt ervoor dat jij voor jezelf op een positieve manier door kan gaan of op moeilijke momenten niet gaat opgeven. Er is een verschil tussen een dagje geen zin hebben, geen motivatie of ermee kappen en opgeven. Het is oké om een off-day te hebben. Maar herpak jezelf na een tijdje en ga door.
4 Welke oplossingen kan ik bedenken, Wees creatief als je opzoek gaat naar oplossingen, De eerste oplossing hoeft niet meteen de juiste te zijn. Misschien moet je verschillende oplossingen bedenken en in verschillende hoeken zoeken. Soms heb je ook meer tijd nodig.
5 Hoe kijk ik naar mezelf in deze situatie? Praat ik positief of negatief over mezelf, haal ik mezelf naar beneden of geef ik mezelf opbouwend kritiek?
Zelfliefde is in deze zeer cruciaal. Wees lief voor jezelf in elke fase, let op de woorden die je gebruikt als je over jezelf praat. Overtuig jezelf dat je waardevol bent, dat jij alle liefde verdient. Zelfliefde sleept je door de problemen en situaties heen. Jezelf neerhalen houdt je in de problemen en houdt je gevangen in de slachtofferrol.
Deze 5 stappen vertaalde ik naar 5 symbolen. De 5 symbolen vertaalde ik naar een ontwerp.
De MukaCariza print. MukaCariza staat voor een duwtje in de rug.
Iedereen heeft vroeg of laat extra aanmoediging nodig, een schouderklopje, een knuffel, een compliment of een combinatie van deze drie. Draag je een MukaCariza, dan draag je als het ware een onzichtbare knuffel en een aanmoediging om door te gaan.
