Soms kom je mensen tegen of zie je ze ergens en gaan ze in je hoofd wonen. Je weet nog niet waarom. Maar ze blijven er opgeslagen. Arno Kantelberg is voor mij zo iemand.
Ik zag hem op tv voorbijkomen en ik was meteen onder de indruk. Ik vroeg me toen al hardop af of ik hem ooit zou ontmoeten. Maar die gedachte wuifde ik meteen weer weg. Want hoe dan? Waarom zou hij geïnteresseerd zijn in mijn MukaCariza verhaal? Geen enkele gemeenschappelijke connectie ook.
Tot 5 december 2021. Instagram stelde me hem voor als interessant om te volgen en toen kwam mijn geheugen weer op gang, het opgeslagen kwam weer naar boven. Plots kreeg ik een idee, dit deelde ik niet met mijn man, omdat ik wist dat hij het zou afraden. Onder de feedpost van Arno zijn instagram account plaatste ik een nietszeggende reactie, puur om aandacht te trekken, maar het was ook bloedje eerlijk, want werkelijk waar, ik had niets zinnig te melden over zijn geplaatste foto.
Het idee pakte goed uit, door mijn reactie hoopte ik dat hij op mijn bericht zou reageren in zijn DM. En dat deed hij. Toen hij dat deed was ik flabbergasted. Plots voelde ik me minder stoer. Ik voelde me klein en onzeker. Tante onzekerheid was meteen wakker. Een dag later had ik een tweede reactie op mijn schrijven. Oh shit riep ik in de vroege ochtend door het huis, hij heeft weer gereageerd. Oh shit oh shit. Wat nu?
Wie dan vroeg mijn man? Arno zei ik. Arno? Wie is Arno, wat wil hij van je met bijna een jaloerse toon. Niets, ik wil hem trakteren op een kopje koffie. Huh ga je met andere mannen koffie drinken, vroeg hij verbaasd. Maar waarom dan. Jij lust nog eens geen koffie. Daarna legde ik het hem het hele verhaal uit.
Ach zei hij nuchter, doe niet zo zenuwachtig, dat wilde je toch. Trouwens hij is ook maar eens mens. Ik: maar eens mens, het is wel Arno Kantelberg waar je het over hebt.
Ik had een bericht ontvangen wanneer het me schikte voor de koffie. Daarna moest ik even zitten omdat ik flauw dreigde te vallen. De afspraak vond plaats op woensdag 8 december.
Van 6 december tot 8 december wat het stressen, en niet een beetje ook. Want wat trek je aan, als je DE Stijlpastoor gaat ontmoeten. Ik wilde goede indruk maken. Iets nieuws shoppen of toch wat uit de kast toveren. Gelukkig had ik nog een blauw pak in de kast hangen. KLM blauw met een rood/oranje topje. Dat trok ik aan.
In de vroegte was ik langs een vriendin gereden om mijn make-up te doen. Ik draag zelden make up, omdat ik daar niet goed tegen kan, maar zo nu en dan pak ik uit voor speciale gelegenheden.
Onze meeting vond plaats in het Waldorf Astoria Hotel Amsterdam. Ik was er ruim op tijd en had tijd om even te acclimatiseren voor ik hem zou ontmoeten. Duizend en 1 vragen raasden door mijn hoofd. Wat ga ik vertellen, hoe vertel ik het. Hoe ga ik zitten, waar zit ik. Zit ik eigenlijk goed. Oh shit, ik lust zelf geen koffie. Kan ik wel thee bestellen…
Ik zag hem binnenkomen, een slanke lange man in een chocoladebruin pak, een gestreept blauw overhemd en gele stropdas. Met mijn 156cm lang voelde ik me toch niet klein tegenover hem, ik ben het namelijk gewend om letterlijk op te kijken, omdat mijn eigen man 195cm is. Ongeveer Arno’s lengte schat ik zo in.
Met een zinnetje verdween al mijn zenuwen. En dat zinnetje was: goede morgen mevrouw Mukakalisa Mukahagumakuramba. Ik maak het niet vaak mee dat mensen mijn naam de eerste keer goed weten te zeggen. Wat een respect van hem naar mij toe. Daarna hadden we een fijn open gesprek. Er waren totaal geen ongemakkelijke momenten.
De reden waarom ik Arno wilde trakteren op een kopje koffie is, omdat ik zijn advies en tips wilde hoe, ik het best mijn merkverhaal naar buiten kan brengen. Wat is er nodig dat bladen en of magazines mijn verhaal oppakken en erover gaan schrijven.
Arno was jarenlang hoofdredacteur van tijdschriften als Esquire en National Geographic. In mijn ogen is hij de aangewezen persoon om mij te adviseren hoe ik het best mijn verhaal kan delen met de media. Hij weet precies welke verhalen magazines zoeken en hoe deze verhalen het best gepresenteerd kunnen worden.
Daarnaast is het ook zo dat hij zich beweegt binnen een netwerk van mensen, die voor mij ver weg zijn. Een netwerk dat een meerwaarde kan zijn voor meer naamsbekendheid voor MukaCariza. MukaCariza is een mooi authentiek merk met een heel persoonlijk (levens)verhaal.
Je begrijpt dus dat ik dolenthousiast was toen hij positief reageerde op mijn producten, het verhaal en de fotografie. Ik vond het fantastisch dat hij de tijd nam om dit verhaal te horen en het gesprek sloten we af met een fantastische foto.
Moraal van dit alles: Ik heb zoveel angsten en voel me vaak erg onzeker, maar ik dwing mezelf om ongemakkelijke situaties op te zoeken. Daar groei ik van, overwin ik mijn angsten en maak ik te gekke dingen mee. Arno, nogmaals dank voor je tijd.
